Według dawnych ludowych wierzeń, spotykane w pobliżu przydrożnych kapliczek małe czarne ptaszki, zwane "latawcami", miały być duszami pochowanych w pobliżu danej kapliczki nieochrzczonych przez siedem lat dzieci zamordowanych przez wyrodne matki. Przysiadując na kapliczkach miały one nawoływać przechodniów do ich ochrzczenia, dzięki czemu mogły trafić do nieba. Kapliczka wzniesiona jest z cegły licowej, na planie kwadratu. Przykryta dachem dwuspadowym, w narożach flankowana jest przez sterczyny, które w ścianie frontowej zakończone są prosto, a w ścianie tylnej zwieńczone są daszkami namiotowymi. W ścianie frontowej części korpusu, nieco węższego od niewysokiego cokołu, znajduje się wysoka, sięgająca szczytu wnęka, zakończona łukiem dwuspadowym, zamknięta przeszkloną ramą okienną. Partię trójkątnego szczytu oddziela od korpusu gzyms, utworzony przez wysunięte cegły. W ścianach bocznych, w części korpusu płyciny w kształcie krzyża łacińskiego. Szczyt dachu wieńczy metalowa dekoracja zakończona lilią heraldyczną. Najprawdopodobniej jest to fragment niezachowanej metalowej chorągiewki z datą fundacji. Literatura: T. Seweryn, "Kapliczki i krzyże przydrożne w Polsce", Warszawa 1958