Tradycje wznoszenia kapliczek, a więc w pewnym sensie kultu konkretnych miejsc, wiązać można z pogańskim kultem gajów, drzew i cudownych źródeł. W procesie chrystianizacji, aby ułatwić prostemu ludowi przyjęcie nowej wiary, Kościół często starał się nadawać dawnym znanym formom i tradycjom nowego chrześcijańskiego znaczenia. Często widoczne to jest w niektórych zachowanych nawet do dzisiaj tradycji kultury ludowej. Wzniesiona z czerwonej cegły licowej na planie kwadratu kapliczka przykryta jest dwuspadowym dachem.W ścianie frontowej wysokiego i nieco szerszego od korpusu cokołu prostokątna płycina. W ścianie frontowej korpusu wnęka zwieńczona pełnym łukiem, podkreślonym ułożonym z cegieł gzymsem. Powyżej w partii szczytu mniejsza wnęka zwieńczona łukiem dwuspadowym, przerywająca profilowane, ogzymsowanie trójkątnego, dekoracyjnie opracowanego szczytu. W ścianach bocznych blendy powtarzające kształt większej wnęki ściany frontowej. Ich łuki również podkreślone przez ułożony z cegieł gzyms, który kontynuowany w ścianie tylnej, pozbawionej blend i wnęk, jest prosty. Z czterech stron, otaczają kapliczkę młodsze od niej kasztanowce. Literatura: S. Kuprjaniuk, I. Liżewska, “Warmińskie kapliczki”, Olsztyn 2012 T. Seweryn, "Kapliczki i krzyże przydrożne w Polsce", Warszawa 1958