Przydrożne kapliczki bardzo często wznoszono na rozstajach dróg. Według ludowych wierzeń miały one bronić przechodniów przed gromadzącymi się w takich miejscach siłami nieczystymi. Skrzyżowania dróg nieprzypadkowo wiązano z błąkającymi się duszami zmarłych, często właśnie na rozstajach dróg chowano tragicznie i gwałtownie zmarłych, w tym samobójców i poległych żołnierzy. Prezentowana kapliczka wzniesiona z czerwonej cegły licowej na planie kwadratu na niewysokiej kamiennej podmurówce, przykryta dwuspadowym dachem. Nieco szerszy od korpusu cokół dodatkowo oddzielony od niego gzymsem, w jego ścianie frontowej prostokątna płycina. W części korpusu, w ścianie frontowej głęboka wnęka zwieńczona łukiem odcinkowym, powyżej podkreślonym ceglanym gzymsem. Na nim opiera się mniejsza i płytsza wnęka, również zwieńczona łukiem odcinkowym, podkreślonym ceglanym gzymsem, która przerywa wydzielający partię trójkątnego szczytu gzyms. W ścianach bocznych, blendy powtarzające kształt większej wnęki, których łuki również podkreślają ceglane gzymsy. Powyżej partię dachu oddziela od korpusu profilowany gzyms. Literatura: S. Kuprjaniuk, I. Liżewska, “Warmińskie kapliczki”, Olsztyn 2012 T. Seweryn, "Kapliczki i krzyże przydrożne w Polsce", Warszawa 1958