Od II poł. XIX w. oprócz tradycyjnych form kapliczek, nawiązujących do stosowanych od dawna wzorców, zaczynają się pojawiać obiekty o formach neogotyckich. Prosta bryła staje się bardziej strzelista, ozdobiona detalami architektonicznymi charakterystycznymi dla tego stylu, tynkowana, z samej czerwonej cegły licowej lub ozdobiona za pomącą połączenia tych dwóch materiałów. Prezentowana kapliczka na planie prostokąta, wzniesiona na wysokiej podstawie, flankowana jest w narożach skarpami, a w partii trójkątnego szczytu pinaklami. Podstawa od góry oddzielona od korpusu wydatnym gzymsem, a pomiędzy jej skarpami prostokątne płyciny. W ścianie frontowej korpusu wysoka zwieńczona łukiem ostrym wnęka, zamknięta przeszkloną ramą okienną. Na osi powyżej wnęki w partii szczytu, również przeszklony okulus. Krawędzie dwuspadowego dachu ozdobione czołgankami, a jego szczyt zwieńczony metalowym krzyżem. Elewacje obiektu dekoracyjnie opracowane przez charakterystyczne połączenie cegły licowej z elementami tynkowanymi. Literatura: S. Kuprjaniuk, I. Liżewska, “Warmińskie kapliczki”, Olsztyn 2012