W miejscowościach znacznie oddalonych od kościołów, w kapliczkach często umieszczano dzwonki. Ich dźwięk wyznaczał rytm dnia oznajmiając czas modlitwy Anioł Pański, wzywał na nabożeństwa różańcowe odprawiane przy kapliczce, alarmował mieszkańców w razie niebezpieczeństwa, ale i informował o śmierci jednego z mieszkańców. Mieszkańcy danej miejscowości potrafili odróżniać i prawidłowo interpretować wszystkie te różne dla każdej okazji brzmienie dzwonków. Tynkowana, dzwonniczkowa kapliczka w Kierzu wzniesiona została na planie prostokąta i przykryta pulpitowym daszkiem. Wysoki cokół z prostokątna płyciną w ścianie frontowej, flankowany jest w narożach przez pilastry, które w pierwszej kondygnacji kontynuowane są przez opinające naroża skarpy. Na osi pierwszej kondygnacji ściany frontowej nisza zwieńczona łukiem ostrym. Na pozostałych ścianach na tej samej wysokości blendy powtarzające kształt wykroju niszy. W drugiej kondygnacji prześwit z otworami zamkniętymi łukiem, otwór ściany frontowej dodatkowo od dołu z prostokątnym wycięciem – prawdopodobnie na sznur połączony z dzwonkiem, którego konstrukcja zawieszenia jest zachowana w tym obiekcie. Partia szczytu oddzielona od korpusu faliście wygiętym gzymsem. Trójosiowy szczyt ściany frontowej zwieńczony jest metalowym krzyżem, na jego osi płytsza nisza zamknięta od góry łukiem. Literatura: J. Hochleitner, "Kapliczki Warmii południowej: przydrożne obiekty kultu jako element ludowego systemu komunikacji", Olsztyn 2004 S. Kuprjaniuk, I. Liżewska, “Warmińskie kapliczki”, Olsztyn 2012