Warmińskie kapliczki stanowiły strefę sacrum, namiastkę kościoła, w często oddalonych od świątyni miejscowościach. Samo określenie "kapliczka" pochodzi od łac. "cappa" określenia obiektu, w którym przechowywano płaszcz św. Marcina. Na Warmii często starano się jakoś zaakcentować, wydzielić tą świętą przestrzeń, dlatego sadzono w pobliżu kapliczek drzewa, kwiaty, ale też otaczano je niskimi, drewnianymi, sztachetowymi płotkami. Neogotycka, wtórnie przemalowana kapliczka w Prositach wzniesiona została na wysokim cokole i przykryta dwuspadowym dachem. Ściana frontowa w narożach flankowana sterczynami, z podstawami w cokole i zwieńczonymi płaskimi daszkami w partii szczytu. W części korpusu nisza zwieńczona łukiem ostrym, podkreślonym przez gzyms. Część trójkątnego szczytu z wieńczącymi go po bokach sterczynami, oddziela od korpusu gzyms z ząbkowaniem. Na osi partii szczytu, mniejsza druga wnęka zwieńczona łukiem, podkreślonym gzymsem. Na szczycie kapliczki metalowy krzyż. W ścianach bocznych płyciny powtarzające kształt większej niszy ściany frontowej. W partii szczytu, w narożach identyczne jak w ścianie frontowej sterczyny. Literatura: S. Kuprjaniuk, I. Liżewska, “Warmińskie kapliczki”, Olsztyn 2012