Kapliczki najczęściej wznoszono na tzw. ziemi wioskowej, wspólnej, czyli skrzyżowaniach dróg, w centralnych punktach wsi. Były to wówczas fundacje zbiorowe. Kapliczki z fundacji prywatnych ustawiano na ziemi jednego gospodarza. Był on wówczas zobowiązany do opieki nad nią, jednak nadal kapliczka stanowiła własność całej lokalnej społeczności. Neogotycka kapliczka w Sętalu wzniesiona została z czerwonej cegły licowej i przykryta dwuspadowym dachem. W nieco szerszym, od pozostałej części kapliczki, cokole w ścianie frontowej prostokątna płycina. Powyżej niej wysoka, zwieńczona ostrym łukiem nisza, zamknięta przeszkloną z dekoracyjnymi detalami ramą okienną. W niszy uszkodzona figura św. Józefa z małym Jezusem na jednej ręce i symbolem czystości – białą lilią w drugiej ręce. Literatura: J. Hochleitner, "Kapliczki Warmii południowej: przydrożne obiekty kultu jako element ludowego systemu komunikacji", Olsztyn 2004 S. Kuprjaniuk, I. Liżewska, “Warmińskie kapliczki”, Olsztyn 2012