Genezę terminu "kapliczka" dla niewielkich obiektów kultu religijnego, które tak licznie występują na terenie Warmii, można wiązać z relikwią płaszcza św. Marcina. "Cappa" to łacińskie określenie płaszcza, budynek, w którym przechowywano relikwię płaszcza św. Marcina zwany był "capella". W Czechach, skąd nazwa ta trafiła do Polski, sformułowanie to przyjmowało różne formy: "kapala", "kaple", "kaplice". Z czasem nazwa ta spopularyzowała się na tyle, że używano jej do określenia każdego małego budynku czy przykrycia służącego ochronie przedmiotu religijnego lub przeznaczonego do modlitwy. Prezentowana przydrożna kapliczka kryje figurki Matki Boskiej. Murowana i tynkowana, wzniesiona jest na planie kwadratu i przykryta dwuspadowym dachem, na którego szczycie i w narożach sterczyny, naśladujące w bardzo uproszczony sposób gotyckie pinakle. W cokole z każdej strony jedna kwadratowa płycina. Część cokołu oddzielona wydatnym gzymsem międzykondygnacyjnym. W ścianie frontowej pierwszej kondygnacji zwieńczona łukiem ostrym nisza zamknięta kratą. Na pozostałych ścianach na wysokości niszy, blendy powtarzające jej kształt. Literatura: J. Hochleitner, "Kapliczki Warmii południowej: przydrożne obiekty kultu jako element ludowego systemu komunikacji", Olsztyn 2004 S. Kuprjaniuk, I. Liżewska, “Warmińskie kapliczki”, Olsztyn 2012