Na polach bitew średniowiecza, oprócz użytkowanych głównie przez przedstawicieli górnych warstw społecznych mieczy, w walce w bezpośrednim kontakcie najpospolitszym rodzajem indywidualnego oręża zaczepnego były topory. Zaliczane do typu broni obuchowej, zadawały głównie rany cięte lub miażdżone, skutecznie sprawdzając się w walce w oddziałach pieszych. Często trudno jest wyznaczyć wyraźną granicę pomiędzy stosowanymi w walce przez najmniej zamożnych wojowników toporami, a używanymi wówczas na co dzień, w niemal każdym gospodarstwie, siekierami. Bardzo możliwe, że w wielu przypadkach były to „narzędzia uniwersalne”. W budowie toporów wyróżnia się dwa podstawowe elementy: żeleźce oraz drewniane toporzysko. Ich klasyfikacja do poszczególnych wyróżnianych przez specjalistów bronioznawstwa typów dokonywana jest na podstawie kształtu żeleźca, w którym wyróżniamy ostrze, osadę oraz tzw. obuch. Prezentowane żeleźce prezentuje typ najczęściej występujący na terenie Polski z płasko zakończoną osadą, pozbawioną kapturka i wąsów (elementy osady dodawane dla lepszego osadzenia żeleźcy na toporzysku), z lekko łukowatym ostrzem z tzw. „brodą” wyciągniętą w dół oraz krótką i szeroką szyjką pomiędzy ostrzem, a osadą. Literatura: K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl