W okresie średniowiecza, podstawowym rodzajem indywidualnej broni zaczepnej, była broń biała, służąca do walki w bezpośrednim kontakcie. W okresie tym używanych było wiele jej rodzajów, które kształtowały się wraz ze zmianami w opancerzeniu, technikach ich produkcji i fechtunku. Wśród najpopularniejszych wyróżnić można – symbol stanu rycerskiego – miecz, będący jego tańszą i zwykle gorszą jakościowo alternatywą - kord i tasak, znacznie krótszy i pełniący rolę broni pomocniczej - puginał i tzw. noże bojowe oraz koncerze. Wraz z zastąpieniem zbroi kolczej coraz grubszą zbroją płytową, głownie broni białej (ok. poł. XIV w.) uległy znacznemu wydłużeniu ku mocno zaostrzonemu sztychowi. Miało to służyć przystosowaniu broni już nie tylko do zadawania ran ciętych, ale i kłutych, zadawanych w miejscach spojeń blach lub krytych wyłącznie kolczą plecionką lub watowatą tkaniną. Prezentowana głownia broni białej zachowana jest tylko we fragmencie. Jest to dolna jej część zwana sztychem, ostro zwężająca się ku dołowi. Literatura: K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl