Ekwipunek jeździecki odgrywał bardzo ważną rolę w wyposażeniu średniowiecznego europejskiego rycerza. Jednak większość elementów tego ekwipunku zostało wynalezionych dużo wcześniej przez kulturę Wschodu. Do rozwiązań wprowadzonych przez łaciński krąg kulturowy, które nie znalazły zastosowania na Wschodzie zaliczyć można m.in. właśnie ostrogi. Pierwsze egzemplarze, noszonych pojedynczo ostróg przypinanych do zapiętka sandała lub buta, stosowali już Rzymianie. Jeźdźcy z przypiętą już parą ostróg dosiadali koni dopiero od X w. na zachodzie Europy. Ostrogi były niezbędne do sprawnego prowadzenia konia w czasie bitew w ciężkiej zbroi, dlatego też na ich kształt ogromny wpływ miały nie tylko zmiany w sposobie jeżdżenia wierzchem, ale i rozwój używanego w czasie bitew uzbrojenia. W XII w. pojawienie się nowych rodzajów ostróg związane było z potrzebą większej stabilności jeźdźca w siodle, czego wymagała walka coraz większymi i cięższymi mieczami oraz upowszechniająca się technika walki włócznią trzymaną nieruchomo pod pachą. Ramiona kabłąków, na których umieszczany był bodziec ostróg, zostały wówczas silnie esowato wygięte w górę i w dół, co polepszało ich działanie na wyprostowanej nodze jeźdźca, zgodnie z ówczesną techniką jeździecką, skierowanej mocno ku przodowi. Prezentowany fragment ostrogi, to kabłąk o dwóch prostych ramionach z prostym bodźcem. Literatura: K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl