Na przestrzeni wieków uzbrojenie zaczepne i obronne ulegało zmianom, wzajemnie na siebie wpływając. Również w średniowieczu, rozwój folgowych i płytowych osłon ciała rycerzy, spowodował wprowadzenie zmian w budowie bełtów kusz. Dodanie właściwego profilowania deszczułkowych lotek, tworzących równomierne przeciwskrętne opierzenie bełtu, umożliwiało wprowadzenie go w intensywny ruch obrotowy wzdłuż osi wzdłużnej, dzięki czemu wystrzelony z kuszy bełt osiągał prędkość maksymalną, dopiero po około 50-60 m lotu. Dzięki takiemu rozwiązaniu, wraz ze zmianami w sposobie naciągania cięciwy kuszy, wzrastała siła penetracji pocisku na późniejszym etapie jego lotu, czyniąc oddziały kuszników skuteczniejszymi w starciu z opancerzonymi rycerzami. Do naszych czasów zachowało się niewiele przykładów średniowiecznych łuków i kusz, ale o popularności ich stosowania świadczą licznie zachowane żelazne groty. Prezentowany przykład to masywny grot bełtu, który nabity był na jego drewnianą brzechwę za pomocą wąskiego trzpienia. Literatura: K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 J. Werner, „Polska broń. Łuk i kusza”, Wrocław 1974 Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl