Średniowieczni kusznicy stosowali różne rodzaje bełtów zależnie od zadania, które miały wykonać. W starciu z rycerzami chronionymi przez osłony kolcze groty wystrzeliwanych bełtów były masywne, grube, romboidalne i cięższe niż groty bełtów, stosowanych w walce z rycerzami w pancerzach folgowych i płytowych, które dla większej skuteczności przybierały kształty bardziej smukłe i silnie zaostrzone. Znane są również przykłady grotów bełtów zapalających, które posiadają specjalne zadziory, na które owijano nasączone smołą pakuły, sznury lub pasy konopne, zapalane tuż przed ich wystrzeleniem. Istnieją również wzmianki o bełtach z zatrutymi grotami, ale nie zachowały się przekazy o składzie substancji używanych do produkcji umieszczanych na nich trucizn. Prezentowany masywny grot, umieszczony był na brzechwie bełtu za pomocą tulejki. Jest to forma grotu bardzo popularna w całej Europie od pocz. XII w. Literatura: K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 J. Werner, „Polska broń. Łuk i kusza”, Wrocław 1974 Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl