Nazwa „brakteat”, pochodząca od łac. słowa „bractea” oznaczającego blaszkę, stosowana jest do określenia bardzo cienkiej monety, bitej jednostronnie. Widoczny na monecie wypukły stempel z jednej strony, na drugiej stronie monety występował w postaci wklęsłego negatywu. Efekt taki uzyskiwano poprzez zastosowanie tylko jednego tłoku oraz miękkiej podkładki przeważnie ze skóry. W przypadku tego rodzaju monet bardzo często, w czasie jednego uderzenia młotem w tłok dolny, wybijano od 5 do 10 monet, których stempel w zależności od usytuowania w stosie wybijanych srebrnych krążków, był mniej lub bardziej wyraźny. Charakterystyczne dla brakteatów są pozbawione liter, znaków i wyobrażeń puste wypukłe otoki, nazywane wałami okalającymi pole. Taki sposób bicia monet, znany już w starożytnej Grecji, wznowiony zostaje w średniowieczu, od 1. poł. XII w., pod koniec stulecia upowszechnia się i stosowany jest głównie w Europie Środkowej do XIV w. Brakteat pozostaje dominującym rodzajem bitej monety. Najdłużej, bo do połowy XIV w. wykorzystywany jest w mennictwie Zakonu Krzyżackiego. W polu prezentowanego brakteata, otoczonym przez wypukły wał okalający, znajduje się przedstawienie tarczy w typie hiszpańskim z krzyżem greckim, o ramionach zakończonych łukowata poprzeczką. Literatura: R. Kiersznowski, „Wstęp do Numizmatyki polskiej wieków średnich”, Warszawa 1964 A. Mikołajczyk, „Leksykon Numizmatyczny”, Warszawa 1994 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl