„Brakteaty”, czyli monety bite z bardzo cienkiej blaszki tylko jednostronnie, w których przedstawienia wybijane na jednej stronie wypukle, na drugiej widoczne są w postaci wklęsłych negatywów są rodzajem monety specyficznym dla krajów Europy Środkowej, w tym Niemiec, Polski, Czech, Węgier Danii i Skandynawii. Pierwsze znane polskie brakteaty wybite zostały za panowania Bolesława Krzywoustego. Najstarszy z nich pochodzi z ok. 1110 r. Typ tych srebrnych monet upowszechnił się w naszym kraju pod koniec XII w. i zaczął powoli zanikać pod koniec XIII i na początku XIV w. W 2. poł. XV w., pojawiają się one ponownie w mennictwie polskim, po włączeniu dawnych miast pruskich do Polski, kontynuując tradycje mennicze zakonu krzyżackiego, gdzie brakteaty pełniły dominującą formę monety do połowy XIV w. Powstające wówczas brakteaty, nazywane są guziczkowymi, ze względu na charakterystycznie wygięty dookolny kołnierz – wypukły otok, tzw. wał okalający pole. W prezentowanym przykładzie, w polu otoczonym wygiętym dookolnym kołnierzem, umieszczony został krzyż maltański. Prawdopodobnie powstał on za panowania Kazimierza Jagiellończyka. Literatura: R. Kiersznowski, „Wstęp do Numizmatyki polskiej wieków średnich”, Warszawa 1964 A. Mikołajczyk, „Leksykon Numizmatyczny”, Warszawa 1994 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl