Do powodowania koniem używano w średniowieczu dwóch rodzajów kiełzen. Najpowszechniejszym było tak zwane kiełzno wędzidłowe, złożone z wędzidła i doczepionej do niego jednej pary wodzy. Najpowszechniej używane i właściwie w niezmienionej formie wykorzystywane do dzisiaj. Drugim kiełznem był munsztuk o nieco bardziej skomplikowanej konstrukcji. Tu połowa wędzidła odnaleziona podczas badań archeologicznych na Polach Grunwaldzkich. Materiał: żelazo. Literatura: A. Nadolski (red.), "Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1350 - 1450", Łódź 1990 P.A. Nowakowski, "W sprawie datowania munsztuków z ziem polskich”, Kwartalnik Historii Kultury Materialnej, R. 53, 1/2003