W średniowieczu rycerstwo było nierozerwalnie powiązane z jeździectwem. Wraz z rozwojem kultury i obyczajowości tego wyróżniającego się stanu panującego systemu feudalnego, jego symbolem stał się element oporządzenia jeździeckiego - ostrogi. W związku z przypisywanym im symbolicznym znaczeniem, pomimo niewielkiej i niewygodnej do zdobienia, wykonanej z żelaza płaszczyzny, często pokrywano je okolicznościowymi napisami, monogramami, a także blaszkami miedzianymi, srebrnymi lub nawet złotymi. Zachował się zapis ustaw ogłoszonych na kapitule generalnej przez wielkiego mistrza Dietricha burgrafa von Altenburg, z prawdopodobnie 1335 r., który zakazywał ozdabiania wszystkich części ostróg. Trudno dzisiaj stwierdzić w jakim stopniu był on przestrzegany przez członków zakonu krzyżackiego. Niemniej jednak forma ostróg ulegała zmianom, warunkowanym nie tylko gustami zamawiających je rycerzy, ale również względami funkcjonalnymi, jak zmiany w sposobie jeżdżenia konno. Prezentowany fragment ostrogi, to kabłąk o dwóch ramionach z bodźcem, na którego końcu prawdopodobnie znajdowały się widełki i umieszczone w nich gwiaździste kółeczko. Literatura: K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 A. Nadolski (red.), "Uzbrojenie w średniowiecznej Polsce 1350 - 1450", Łódź 1990 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl