Do naszych czasów zachowało się niewiele przykładów średniowiecznych łuków i kusz, jednak o ogromnej ich popularności na polach bitew świadczą odnajdywane liczne przykłady żelaznych grotów. Groty bełtów ze specjalnymi trzpieniami nabijano, na zwykle wykonywane z drewna dębowego lub bukowego brzechwy lub mocowano na nich dzięki specjalnym tulejkom. Drugie rozwiązanie było szczególnie popularne w całej Europie od pocz. XII w. Kształty grotów, ich masywność oraz długość brzechwy, na której były mocowane zależały w głównej mierze od celu, jaki miały osiągnąć. Opierzenie bełtów od XIII w., w przeciwieństwie do strzał łuczników, nie było wykonywane z piór, ale z profilowanych deszczułek zwykle z drewna lipowego. Prezentowany masywny grot, zamontowany był na brzechwie za pomocą tulejki. Literatura: K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 J. Werner, „Polska broń. Łuk i kusza”, Wrocław 1974 Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl