Topory były najpopularniejszym w średniowieczu rodzajem broni obuchowej. Stanowiły głównie wyposażenie pieszych wojowników, chociaż czasami były one używane również w oddziałach jazdy, w czasie walki w bliskim starciu lub w przypadku mniejszych egzemplarzy do ciskania nim w przeciwników. Zachowane liczne przykłady podstawowego elementu toporów – żeleźców, pozwalają na prześledzenie rozwój formy tej, służącej do zadawania głównie ran ciętych i miażdżonych, broni. Na przestrzeni wieków zmianom ulegał kształt, wielkość oraz proporcje ich ostrza, osady i obucha. Na ich podstawie, specjaliści zajmujący się bronioznawstwem klasyfikują odnajdywane zabytki. Prezentowany przykład żeleźca posiada lekko łukowate, długie wąskie ostrze z tzw. „brodą” wyciągniętą w dół, połączone bardzo wąską i długą szyjką, z osadą, w której osadzone było najprawdopodobniej drewniane toporzysko. Warto zajrzeć do załączonego materiału filmowego, w którym dr Piotr A. Nowakowski opowiada o tym w jaki sposób prezentowane żeleźce topora bojowego trafiło do Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku. Literatura: M. Głosek, "Późnośredniowieczna broń obuchowa w zbiorach polskich", Warszawa 1996 K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016 Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl